Waarom multitasken wél een vaardigheid is (maar niet zoals je denkt)

Hi, ik ben Evelien, en wat fijn dat je er weer bent!

Vandaag heb ik al drie dingen tegelijk gedaan: een Zoom-call bijgewoond terwijl ik de voetbalschoenen van mijn jongste zocht, appte met mijn collega over een deadline én probeerde te onthouden dat ik nog hondenvoer moest bestellen. Het resultaat? Ik miste een belangrijk punt in de meeting, vond maar één schoen, stuurde een half afgemaakt bericht en de hond kijkt me nu hongerig aan.

Welkom in mijn wereld van "multitasken". Of zoals ik het tegenwoordig noem: georganiseerde chaos die nergens toe leidt.

Multitasken. Het klinkt als een superheldenkracht, toch? Iets waar we vooral als vrouwen zo ontzettend trots op zijn. "Ik kan honderd dingen tegelijk doen!" roepen we, terwijl we mentaal onze to-do lijst afvinken en onszelf een schouderklopje geven. Maar laat me je een geheim vertellen: multitasken is een mythe. Een grote, vette, overgewaardeerde mythe.

De harde waarheid over multitasken

Ze zeiden tegen me: "Als je moeder wordt, leer je vanzelf multitasken." Wat ze bedoelden was: "Je leert overleven op slaaptekort én genoegen nemen met halfslachtige resultaten." Want dat is wat multitasken werkelijk is – een beetje van dit, een beetje van dat, en niets wat echt af komt.

Toen ik een burnout kreeg op mijn 35e, besefte ik pas hoe schadelijk dit 'ideaal' eigenlijk was. Mijn therapeut (ja, ik ben zo iemand die openlijk praat over therapie) vroeg me eens: "Evelien, wat gebeurt er als je een glas water half inschenkt, dan naar een andere kraan loopt, daar een glas half vult, en dan weer doorrent naar de volgende?"

"Dan heb ik drie halfvolle glazen," antwoordde ik.

"Precies. Geen enkel glas is vol, en je bent driemaal zo moe van het heen en weer rennen."

Die metafoor raakte me diep. Want waarom zou ik drie halfvolle glazen willen, als ik ook één vol glas kan hebben?

Wat multitasken echt is (en waarom het zoveel mentale energie kost)

Wist je dat je brein helemaal niet kan multitasken? Wat we eigenlijk doen is supersnel schakelen tussen taken. Als in: je brein moet steeds opnieuw opstarten, focussen, werken, en dan weer afschakelen. Keer op keer op keer.

Het is alsof je steeds een zware deur moet openen, doorlopen, en weer dichtdoen – om meteen daarna een andere deur te openen. Dat kost ZOVEEL energie! En die energie komt ergens vandaan – namelijk uit jouw reserves.

Herkenbaar? Die constante vermoeidheid aan het eind van de dag, terwijl je het gevoel hebt dat je eigenlijk niets hebt bereikt?

Na mijn PTSS-behandeling (ja, die heb ik ook gehad – life happens) leerde ik dat mijn hersenen extra kwetsbaar zijn voor overstimulatie. Als introvert kostte multitasken me dubbel zoveel energie. Maar ik deed het toch, want zo hoorde het. Moeder, professional, echtgenote – allemaal rollen die perfect uitgevoerd moesten worden, liefst allemaal tegelijk.

Totdat mijn lichaam zei: "En nu is het genoeg."

De rust van monotasken ontdekken

Op een doodgewone dinsdagochtend – terwijl ik zoals gewoonlijk probeerde te ontbijten, mijn mail te checken én naar mijn dochter te luisteren – viel mijn telefoon in mijn thee. Een ongelukje natuurlijk, maar achteraf gezien een geschenk.

Want zonder telefoon moest ik plots één ding tegelijk doen. En wat bleek? Mijn dochter vertelde me iets belangrijks over school. Iets wat ik anders waarschijnlijk half had gehoord, beantwoord met "hmm" en vervolgens vergeten.

Dit kleine moment veranderde mijn perspectief. Wat als ik vaker zou kiezen voor één ding tegelijk? Eén taak, met volledige aandacht?

De volgende dag op mijn werk probeerde ik een experiment. Ik blokkeerde een uur in mijn agenda met als titel "NIET STOREN TENZIJ ER BRAND IS." Ik sloot mijn mail, stopte mijn telefoon in mijn tas, en werkte aan één rapport. Niets anders.

Het resultaat? Ik was in 45 minuten klaar. Een rapport waar ik normaal gesproken minstens twee uur over deed – onderbroken door mails, telefoontjes en "even dit en even dat" – was nu in minder van de helft van de tijd af. En het was beter. Scherper. Doordachter.

Ik voelde het meteen: dit is hoe werk zou moeten voelen. Niet uitputtend, maar energiegevend. Niet frustrerend, maar voldoening gevend.

Hoe ik (langzaam) afkick van multitasken

Laat ik eerlijk zijn: ik ben niet van de ene op de andere dag gestopt met multitasken. Dat zou een leugen zijn. Ik ben nog steeds aan het leren, elke dag opnieuw. Maar hier zijn drie dingen die voor mij het verschil maken:

1. Timeblocks in mijn agenda: Ik plan blokken van 25-50 minuten waarin ik me op ÉÉN taak focus. Pomodoro-techniek noemen ze dat, maar ik noem het "eindelijk-iets-afkrijgen-techniek."
2. Afleiding elimineren: Mijn telefoon staat standaard op 'Niet storen' tijdens werktijden. Alleen telefoontjes van mijn man, mijn moeder en de school van mijn kinderen komen door. Instagram kan echt wel wachten. Die dopamine-boost ook.
3. Eerlijk zijn over mijn capaciteit: Als Chief of Staff word ik constant gevraagd dingen 'even' te doen. Vroeger zei ik altijd ja. Nu zeg ik: "Dat kan ik doen, maar dan schuift project X naar morgen." Gek genoeg krijg ik meer respect sinds ik deze grens trek.

Heb ik soms nog steeds drie dingen tegelijk aan mijn hoofd? Natuurlijk. Ik ben een mens, geen robot. De wasmand blijft groeien en soms vergeet ik nog steeds het hondenvoer. Maar het grote verschil is: ik verwacht niet meer van mezelf dat ik alles tegelijk kan.

En dat alleen al geeft zoveel ruimte in mijn hoofd.

De échte superpower: bewuste aandacht

Weet je wat ik heb geleerd? De échte vaardigheid is niet om meer te doen – het is om bewuster te kiezen wát je doet.

Een paar weken geleden had mijn zoon een voetbalwedstrijd. Vroeger nam ik mijn telefoon mee naar de zijlijn, beantwoordde ik mails, en riep tussendoor "Goed zo, schat!" zonder echt te kijken. Nu laat ik mijn telefoon thuis. Ik zie elke pass, elke tackle, elk moment. En als we later thuiskomen, kan hij met me praten over die ene spectaculaire redding of voorzet, omdat ik die daadwerkelijk heb gezien.

Is dat multitasken? Nee. Het is kiezen. Bewust kiezen waar je energie naartoe gaat. En soms betekent dat kiezen om iets NIET te doen.

Voor jou, die dit nu leest

Misschien herken je jezelf in mijn verhaal. Misschien voel je ook die constante druk om alles tegelijk te doen, perfect te zijn in alle rollen van je leven. Misschien ben jij ook die werkende moeder, partner, vriendin of dochter die voortdurend jongleert en zich afvraagt wanneer ze eens een bal mag laten vallen.

Hier is mijn advies, van de ene overwerkte vrouw naar de andere: laat een bal vallen. Bewust. Kies ervoor. Het is bevrijdend.

Vraag jezelf eens af: wat gebeurt er als ik niet meer probeer te multitasken? Als ik mezelf toesta om één ding tegelijk te doen, met volle aandacht?

Probeer het eens, één dag. Eén taak per keer. Volledige aandacht. Misschien voelt het in het begin ongemakkelijk, alsof je niet genoeg doet. Maar geloof me, de kwaliteit van je werk, je relaties en je leven zal verbeteren.

En het mooiste resultaat van stoppen met multitasken is niet de verhoogde productiviteit. Het is de ruimte in je hoofd. De rust. Het gevoel dat je weer controle hebt, in plaats van andersom.

Ik weet dat het moeilijk is, geloof me. Ik ben daar geweest waar jij nu bent. En de andere kant? Die is zoveel beter dan je denkt.

Wat is jouw ervaring met multitasken? Vind je het moeilijk om ermee te stoppen? Laat het me weten in de comments!